အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ သစ္ပင္ေတြ ခုတ္ပစ္တဲ့အတြက္ ေတာျပဳန္းလာတယ္။ ျမစ္ႀကီးနားကေန မႏၲေလးကို ရထားစီးလာတဲ့အခါ အစပိုင္းမွာ ေတာအုပ္ေတြ စိမ္းစိမ္းစိုစို ေတြ႕တယ္။ ေနာက္ပိုင္း ဦးေအာင္ေဇယ်တို႔ ဇာတိေျမကို ေရာက္ေတာ့ ေတာေပ်ာက္သြားၿပီး။ ဘရိတ္မအုပ္ဘဲ စစ္ပဲတိုက္တာေလ။ စစ္ကိုင္း၊ မႏၲေလးနား ေရာက္ေတာ့ ဆူးပင္၊ ထေနာင္းပင္ပဲ အေတြ႕မ်ားတယ္။
အညာဟာ ေႏြမွာ အပူဒဏ္ကို ေသလုေအာင္ခံရတယ္။ သစ္ပင္ျပန္စိုက္ဖို႔ အေရးတႀကီး လိုေနၿပီ။ ဒါေပမယ့္ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ မလုပ္ျဖစ္ၾကဘူး။ ေတာထဲက သစ္ပင္ေတာ့ ထားပါဦး။ ကိုယ့္ၿခံထဲက သစ္ပင္ကို ေႏြရာသီ ေနပူထဲမွာ ခုတ္တဲ့ အိမ္နီးခ်င္းေတြကို ျမင္ရေတာ့ သာမန္ မသိ႐ုံမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ မေကာင္းဆိုးဝါး ဝင္စီးေနသလား ထင္မိတယ္။ ပူပါတယ္ဆိုမွ ရွိတဲ့အရိပ္ကို ခုတ္ပစ္ေနတာကိုး။
ကိုယ့္ဝိုင္းထဲမွာ တတ္ႏိုင္သမွ် သစ္ပင္စိုက္ေတာ့လည္း အေႏွာက္အယွက္က ရွိတယ္။ ကိုယ့္ကေလးေတြေပါ့။ သစ္႐ြက္ေတြ ခူး၊ သစ္ကိုင္းေတြ ခ်ိဳး။ ဘာရယ္မဟုတ္၊ ျဖတ္သြားရင္း သစ္႐ြက္ေတြကို လက္ထဲ ဆုပ္ဆြဲ ပြတ္ဆြဲသြားၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ လက္ဖဝါးျဖန္႔ၿပီး သစ္႐ြက္ေတြ ေျမေပၚ ပစ္ခ်။ တကယ့္ႏွေျမာစရာ။ "သစ္ပင္ေလးေတြ သနားစရာကြာ၊ ႀကီးဖို႔ အားယူတုန္းမွာ မင္းတို႔က အ႐ြက္ေတြ လာဆြဲေတာ့ အပင္ကေလးေတြ နာေနမွာေပါ့၊ ငါတို႔လက္ကို လိမ္ဆြဲခံရသလိုေပါ့" လို႔ ေျပာရ တားရတယ္။
သူတို႔ရန္က ေအးသြားေတာ့ ဝိုင္းထဲမွာ သစ္ပင္ေလးေတြ စိမ္းစိုလာတယ္။ အရိပ္ေကာင္းလာတယ္။ အပူရွိန္ သက္သာၿပီး အေအးဓါတ္ရလာတယ္။ ေနပူထဲကလာသူေတြ ကိုယ့္ဆီေရာက္ရင္ "အမယ္၊ ဒီေနရာေလးက ေအးသားဟ" ဆိုၿပီး ေအးရိပ္ကေလးကို ခံစားၾက၊ ၾကည္ႏူးၾကတယ္။
လူသာမက ငွက်တွေလည်း နားခိုလာတယ်။ သူတို႔စားတဲ့ သစ်ေစ့ေတွ မြေပေါ်ကေၾတာ့ ကိုယ်႕ဝိုင်းမွာ မရွိေသးတဲ့ အပင်တွေပါ ေပါက်လာတယ်။ မနက်ဆို ၿခိဳးကေလးေတွ သစ်ပင်ထက် မွာ ကူတယ်။ ဇရက်ေလးတွေရဲ႕ အသံကြားရတယ်။ မမြင်ဖူးတဲ့ ငွက်ေတွ မြင်လာရတယ်။ ပုံစံကေတာ့ ခိုပဲ။ တကိုယ်လုံးစိမ်းနေတဲ့ ငွက်ကို ကေလးတွေနဲ႔အတူ စကားကၾယ်ကၾယ် မေပြာဘဲ သစ်ပင်ထက်ကို အထူးတဆန်း ေမာ့ကြည်႕ကြရတယ်။ အရွယ်ေသးလွန်းတဲ့ ငွက်ကေလးတွေလည်း ႏွေမွာ ေရာက်လာတယ်။ မိုးရွာေတာ့ ပြန်ေပြးတယ်။ မေတွ႔မိေတာ့ဘူး။ ရွဥ့္ကေလးေတွ အမြီးဖွါးဖွါးေလး၊ ေထာင်ေထာင်ေထာင်ေထာင်နဲ႔ သစ်ပင်ေပါ်မွာ ေပြးကစားတာ၊ လဲသီးေခြာက်ေတွ ေဖါက်စားတာ ေတွ႔ရတယ်။ သူတို႔ကို ကြည်႕ရမြင်ရတာ ေျပာ်စရာေကာင်းတယ်။
ပန္းပင္ေတြ ရွိေတာ့ ပ်ားကေလးေတြလည္း ေရာက္လာတယ္။ ကေလးေတြက ပ်ားအုံေတြ႕ရင္ လာေျပာတယ္။ "ပ်ားမဖြတ္နဲ႔ေနာ္၊ ပ်ားမ်ိဳး ျပဳတ္ေနမယ္၊ ေနာင္ ပ်ားေတြ ပြါးလာမွ နည္းနည္းပါးပါး ပ်ားရည္ စားေပါ့" လို႔ မွာရတယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ပ်ားအုံေတြ မ်ားလာၿပီ။ ပ်ားေတြ ပြါးလာၿပီေပါ့။
ဒါေပမယ့္ အခု မိုးတြင္းေရာက္ေတာ့ ညေနခင္းဆို ျခင္က တအားကိုက္တယ္။ မေနႏိုင္ေတာ့ သစ္႐ြက္ေျခာက္နဲ႔ မီးကေလး ဖိုၾကတယ္။ ဟိုနား တပုံ၊ ဒီနား တပုံေပါ့။ အဆင္ေျပတယ္၊ ျခင္ကိုက္ သက္သာတယ္။ ညေနတိုင္း မီးကေလးေတြ ဖိုၾကတယ္။ တေန႔ေတာ့ တေယာက္က လာေျပာတယ္။ "ပ်ားအုံေတြ မရွိေတာ့ဘူး။ ညေနတိုင္း မီးဖိုၾကတာကိုး။" တဲ့။ "ဟာ" ဆိုၿပီး တအံတဩနဲ႔ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားတယ္။ အဲဒီလိုျဖစ္ဖို႔ မရည္႐ြယ္ခဲ့ဘူး။ လူေတြကေတာ့ ေတာ္႐ုံ မီးခိုးနံ႔ကို ခံႏိုင္တာေပါ့။ ပ်ားကေလးေတြက ပန္းရနံ႔ေတြကို အနံ႔ခံတဲ့သူဆိုေတာ့ အနံ႔ေတြနဲ႔ပါတ္သက္ရင္ sensitive ျဖစ္တယ္ ထင္တယ္။ အရမ္းသိလြယ္၊ ခံစားလြယ္မယ္။ ကိုယ့္ေမႊးတဲ့ မီးခိုးေလးေတြ ေလမွာ ေဝွ႔႐ုံနဲ႔ သူတို႔ခမ်ာ ေနမရျဖစ္မယ္ ထင္တယ္။ ေမႊးတဲ့ပန္းရနံ႔ကို ခံစားေနက် ပ်ားေလးဟာ မီးခိုးနံ႔ေတြကို မခံႏိုင္ဘူး။ Sorry, ပ်ားကေလးေတြေရ၊ ငါတို႔ လက္လြန္သြားၿပီ။ မွားသြားၿပီ။ ပ်ားကေလးေတြ ပ်ံသြားၿပီ။
ျပားကေလးတွေအေကြာင်း စဥ္းစားရင် ဆင်တူတဲ့ တခြာအေကြာင်းအရာေတွ ဆက်တိုက် ေတွးမိလာတယ်။ မိဘက ပညာတတ်စေချင်လွန်းလို႔ အတင်း တိုက်တွန်း ဖိအားေပးခံနေရတဲ့ ကေလးေတွ၊ လူငယ်ေၾကာင်းသားေလးတွေဟာ အစက လူစင်စစ်ဖြစ်ပေမယ်႕ စာသင်ေၾကာင်းကို သွားထားေတာ့မွ ကြက်တူေရွးဖြစ်ရရွာတယ်။
ဝူဟန္ဗိုင္းရပ္စ္ကို အေၾကာက္လြန္ ထိတ္ထိတ္ျပာျပာျဖစ္ၿပီး ဥပေဒ၊ အာဏာေတြျပခံရတဲ့ ေဒသအသီးသီးက လူေတြ (တပည့္မွားေတာ့ ေဗ်ာတီး၊ ဆရာမွားေတာ့ ေဆာရီး။ အမွားလုပ္တာခ်င္းတူတူ သူ႔သားေလးက် မ႐ိုက္ဘူး ဆိုတဲ့ ဇာတ္လမ္းေတြ)။ တိုင္းျပည္တိုးတက္ဖို႔ ဘာေစတနာ၊ ဘာအတတ္ပညာမွ မရွိဘဲ
ႏိုင္ငံေရးေတြ ေန႔တိုင္းေျပာ၊ ေန႔တိုင္းဆဲေနတဲ့ ျပည္သူျပည္သားေတြ။ အမုန္းစကားေတြေျပာ၊ ျပႆနာ အၿမဲရွာေနတဲ့ လူယုတ္မာ အုပ္စုေတြ။ ဒါေတြ ျမင္ေန၊ ၾကားေနရေတာ့ Sensitive ျဖစ္တဲ့ ပ်ားေလးေတြ ပ်ံေျပးခ်င္လာမယ္။ တိုင္းျပည္က မီးခိုးမႊန္လာၿပီေလ။
ႏိုင္ငံျခား ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈေတြ လာဖို႔ လန္႔ေနမယ္။ ပ်ားေလးေတြ ပ်ံေျပးကုန္မယ္။ သတိမထား၊ မစာနာရင္ ပ်ားကေလးေတြ ပ်ံေျပးလိမ့္မယ္။
